به پای مانا

به پای میز 

نرفتم 

پای رفتن نداشتم 

دست بالای دست 

بسیار بود 

مقهور اندوه شدم 

پای سیب با چایی 

بهانه ی زیستن می شد 

دارچین آلرژیکش 

من را نگذاشت به پایش 

بنشینم 

به پا خیزید برای جماعت نشسته خوب بود 

"پایم نداد فرصت رفتن پیش دوست "

چندی به سخن سعدی مبتلا شدم 

به پای وهم ماندم و نوزادانش اوهام گردیدند 

دست از سر خودم برخواهم داشت 

سر به کوه خواهم گذاشت

به پای گرد خواهم رسید یا نه ؟!