شعری که شب خداحافظی مهسیما برای دوستان جدید خواندم

تو شهرنشین ساکن یه برج بلند 

من روستایی خیالی ساکن هلند

تو از تنعم و موهبت نیستی مبهوت 

من از نیاز داشتن نداشتن شدم برهوت 

افق دید تو سانفرانسیکو یا ایتالیا 

من خیال و تخیلم دعا می کنند بیا  

من و تو اگر خودم باشند 

به واسطه ها خواهم گفت پاشند 

"تو خودحجاب خودی از میان برخیز "

آموزش و ثروت و موهبت است همه چیز 

می نوشتم و می خواندم خودم با سازها 

انگار تخیل ندارد امکانی در مازها 

الهه ی شعر نشست امروز بر شانه ام 

کاش آسایش و آرامش باشد کاشانه ام 

تو اگر برخوردار باشی و لبریز 

من روان خواهم شد چون جوی از کاریز 

کاش اگر سیل بلا عده ه ای را شل کرد 

با مدعیان کمک نمودن توانست کل کرد 

غمها می آیند که بروند 

اگر نروند ،چیزهای دیگر بروند 

آهای ای ساکن برج عاج خیال 

مساحت و ساحت روزگار نیست محال 

انگار آزاد نیست قالب شعرم 

چه الهه ای نشسته است بر قلبم